Update on the breakdown.
The past two weeks were somewhat illusory. Yesterday (Sunday) was really hard. Just as I thought I was making progress, a sense of self-loathe came for a visit. And she brought a few of her close friends: lethargy and racing thoughts. What a duo, I tell you.
I have reached out and was reached out to. In that, I felt grounded like a colossal hot air balloon coming in for a landing. Or the house in the animation film Up.
Thank you.
I have ventured out of the house now. Feeling like E. T. My surroundings seemed ethereal and in the same breath ordinary. My days are filled with sending out work applications, laying on the floor to drive away the ‘Up’ feeling and listening to music from the ’90’s and noughties. Focusing on Staind, Live, and Mazzy Star – the godfathers of dream rock.
I get what happened and is happening to me and that I need the help I didn’t even realise I was crying out for.
I made a promise to myself to not give in. What if tomorrow is the best day of my life and all my wishes come true? That is what I hold onto for now. That and my mother’s cooking. We talk now.
I appreciate the positive vibes sent out to me.
Though not there, yet. I feel an odyssey of note coming.
Jodie Groener werk tans as ontvangsdame in Humansdorp, maar ’n ietwat “ambisieuse streep” maak dat sy nog die wêreld vol wil reis en baie wil skryf. Sy het in die Oos-Kaap grootgeword en was vir ’n rukkie ’n nuusleser op Kouga FM. Jodie skryf kortverhale en geniet dit ook om haar hand aan historiese fiksie en rubrieke te waag. In 2015 het sy nasionale kleure in die uitvoerende kunste verwerf en kort daarna het sy skerm as ’n sportsoort opgeneem. Ook hierin het sy tot op internasionale vlak uitgeblink en, hoewel sy dit vir ’n wyle moes staak as gevolg van befondsing, getuig haar prestasie van deursettingsvermoë in alles wat sy aanpak.
Jodie sê dat sy haar voorgeneem het om gemaklik te voel met wat ook al die uitkoms van haar aansoek vir die Kommadagga-slypskool sou wees. “Maar toe die tyd aanbreek dat die organiseerders moes besluit wie vanjaar gekies sou word, was ek ’n senu-bol.”
Sy glo dat die slypskool nie net haar skryfwerk na ’n volgende vlak gaan neem nie, maar dat dit ook haar denke oor skrywerskap gaan verruim. “Woorde kan nie beskryf hoeveel die geleentheid vir my beteken nie. Dit gee my geweldige hoop.”
