Ons is ’n spul lotbeklaers. Elkeen van ons moan oor iets wat pla. En vir elke een wat oor iets erger as my lot kla, sink my empatiese siel dieper en dieper die afgrond in. Dié een se jong seun is op pad na dwelmverslawing, daai een se suster se dogter is swanger in haar matriekjaar. Dié een se broer is ’n willie-werker wat nie sy kinders kan onderhou nie. Ek verbeel my ons lyk soos die voëls wat op die telefoondrade sit en vergadering hou.
Audrey Veronica Jantjies van Suurbraak, net duskant Swellendam, het na skool joernalistiek aan die destydse Skiereiland Technikon studeer, maar kon weens finansiële beperkinge ongelukkig nie haar kursus voltooi nie. Dit was nog altyd haar passie om mense se stories op te skryf. Sy het onlangs ʼn skryfkursus van Ingrid Winterbach bygewoon en dit het haar siening oor die “Afrikaans-wat-ek-ken” en haar manier van dink oor die “Afrikaans-waarmee-ek-kan-skryf” verander. Belangriker is die dringendheid waarmee sy opnuut besef het dat die stories van haar mense – die mense van Suurbraak se wêreld – vertel moet word, want hierdie mense het baie om te sê.
